Κάπου μέσα στον ωκεανό του διαδικτύου ανακαλύπτω πως ο Καρλομάγνος φέρεται να είπε: "Το να κατέχεις μια δεύτερη γλώσσα είναι σαν να κατέχεις μια δεύτερη ψυχή".
Σε ένα άλλο σημείο του ωκεανού αυτού ανακαλύπτω πως οι Τσέχοι λένε : "Ζεις μια νέα ζωή για κάθε νέα γλώσσα που μιλάς. Αν ξέρεις μόνο μία γλώσσα, ζεις μόνο μία ζωή ".
Λίγο αργότερα μέσα στον ίδιο ωκεανό ανακαλύπτω και το κάτωθι ποίημα - διακήρυξη του δασκάλου Loris Malaguzzi σχετικά με τις γλώσσες που μπορούν να μιλήσουν τα παιδιά.
"Το παιδί αποτελείται από εκατό. Το παιδί έχει εκατό γλώσσες, εκατό χέρια, εκατό σκέψεις, εκατό τρόπους σκέψης, παιχνιδιού, ομιλίας, εκατό, πάντα εκατό τρόπους να ακούει, να θαυμάζει, να αγαπά, εκατό χαρές να τραγουδά και να καταλαβαίνει, εκατό κόσμους να ανακαλύπτει, εκατό κόσμους να ονειρεύεται. Το παιδί έχει εκατό γλώσσες (και εκατό, εκατό, εκατό ακόμα), αλλά του στερούν τις ενενήντα εννιά το σχολείο και ο πολιτισμός. Διαχωρίζουν το κεφάλι από το σώμα. Λένε στο παιδί να σκέφτεται χωρίς χέρια, να τα καταφέρει χωρίς το κεφάλι, να ακούει και να μη μιλάει, να κατανοεί χωρίς να χαίρεται, να αγαπάει και να θαυμάζει μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Λένε στο παιδί να ανακαλύψει τον κόσμο που ήδη υπάρχει και από τις εκατό του κλέβουν ενενήντα εννέα. Λένε στο παιδί ότι η εργασία και το παιχνίδι, η πραγματικότητα και η φαντασίωση, η επιστήμη και η φαντασία, ο ουρανός και η γη, η λογική και το όνειρο, είναι πράγματα που δεν πάνε μαζί. Και έτσι, λένε στο παιδί ότι οι εκατό (γλώσσες) δεν υπάρχουν. Τα παιδιά λένε: Αποκλείεται. Οι εκατό υπάρχουν!"
Δυσκολεύομαι κάπως να πιστέψω ότι μιλώντας μια παραπάνω (ξένη) γλώσσα μπορούμε να έχουμε παραπάνω από μια ψυχές ή/και παραπάνω από μία ζωές, όπως φέρεται να πιστεύουν ο Καρλομάγνος και οι Τσέχοι. Κρίνοντας, όμως, από το γεγονός ότι οι περισσότεροι έχουμε χάσει πολλά κομμάτια της ζωής και της ψυχής μας, δε δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ως παιδιά όντως γνωρίζαμε εκατό γλώσσες και αναγκαστήκαμε να τις ξεχάσουμε. Αντιστρέφοντας τον συλλογισμό αυτό συμπεραίνω ότι για να ξαναβρούμε τα χαμένα κομμάτια της ζωής και της ψυχής μας θα πρέπει να (ξανα)μάθουμε τις γλώσσες που ξεχάσαμε. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, θα πρέπει πρώτα να βρούμε ποιες είναι αυτές οι ξεχασμένες αλλά ευτυχώς όχι ξένες γλώσσες.
Έχω μια φαντασία... ότι ως παιδιά μιλάγαμε τη γλώσσα του σώματος και τη γλώσσα της μουσικής.
Εσείς ποιες άλλες γλώσσες φαντάζεστε ότι μιλάγαμε ή/και θα σας άρεσε να μιλάγαμε;
Κάπου μέσα στον ωκεανό του διαδικτύου ανακαλύπτω πως ο Καρλομάγνος φέρεται να είπε: "Το να κατέχεις μια δεύτερη γλώσσα είναι σαν να κατέχεις μια δεύτερη ψυχή".