Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στις σχέσεις ενός ζευγαριού είναι αυτή κατά την οποία μια συνήθης διαφωνία καταλήγει σε έναν άνευ προηγουμένου τσακωμό κατά τη διάρκεια του οποίου ανταλλάσσονται εκατέρωθεν ιδιαίτερα βαριές κατηγορίες - μομφές. Οι βολές αυτές ενδέχεται να έχουν μια πραγματική βάση, αλλά σε κάθε περίπτωση θα γίνει προσπάθεια το κάθε επιχείρημα να μεγεθυνθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό με κάθε κόστος. Αν η σύγκρουση αυτή δε σηματοδοτήσει το τέλος της εν λόγω σχέσης, τότε σίγουρα θα χρειαστεί αρκετός χρόνος ή/και προσπάθεια ώστε το ζευγάρι να επιστρέψει σε μια κανονικότητα. Προφανώς, τέτοιου είδους συγκρούσεις συμβαίνουν όχι μόνο ανάμεσα σε ζευγάρια, αλλά και σε όλες τις άλλες σχέσεις (επαγγελματικές, φιλικές κλπ) με μοναδικό προαπαιτούμενο αυτές να έχουν βάθος χρόνου ή/και να είναι σημαντικές αλλά σε κάθε περίπτωση το συναισθηματικό υπόβαθρο είναι κοινό.
Το πιο σημαντικό σε αυτές τις συγκρούσεις είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η υποτιθέμενη αιτία είναι μόνο η αφορμή για να βγει στην επιφάνεια ένα κρυμμένο συναίσθημα. Η διαπίστωση αυτή είναι απότοκο της γενικής αρχής ότι το συναίσθημα είναι αυτό που οδηγεί - καθορίζει τις πράξεις μας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι εν γένει δεν έχει νόημα ή/και αξία να ασχοληθούμε με το τυπικό μέρος της σύγκρουσης, με εξαίρεση ίσως τις περιπτώσεις όπου το θέμα άπτεται θεμελιωδών - υπαρξιακών ζητημάτων. Βέβαια, το συναίσθημα που προσπαθεί να αναδυθεί με αφορμή τον τσακωμό δεν έχει λάβει την "έγκριση" του συνειδητού που προσπαθεί απεγνωσμένα να το καταπιέσει και για αυτό ακριβώς το λόγο έχουμε τσακωμό (θυμίζουμε ότι όποιο συναίσθημα δεν εκφράζεται μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε θυμό). Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι εμπλεκόμενοι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, δηλαδή εκλογικεύσεις ή/και εξιδανικεύσεις, προκειμένου να αποφύγουν την έκφραση των συναισθημάτων τους και ένας ουδέτερος παρατηρητής θα δει απλώς δύο ανθρώπους να ανταλλάσσουν κάποιου είδους επιχειρήματα.
Σημείο κλειδί στην κατανόηση της διαδικασίας αυτής έχει η αποκωδικοποίηση της έκφρασης "το συναίσθημα λαμβάνει την "έγκριση" του συνειδητού". Υπό κανονικές συνθήκες οτιδήποτε εκφράζεται γίνεται συνειδητά αφού η ομιλία είναι μια διαδικασία που απαιτεί ανεπτυγμένες νοητικές ικανότητες και κατ΄ επέκταση επίγνωση. Επιπλέον, είναι προφανές ότι κανείς δεν επιθυμεί να φέρνει στην επιφάνεια κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα. Επιπρόσθετα, αν το συναίσθημα αυτό δεν είναι διαχειρίσιμο, τότε είναι δεδομένο ότι η έκφραση του συνιστά "απαγορευμένο καρπό" για το συνειδητό μας. Αυτή η απαγόρευση, όμως, μοιραία θα προκαλέσει εσωτερική σύγκρουση, δηλαδή θυμό, που είναι και η πραγματική αιτία του τσακωμού. Επί τη ευκαιρία, διευκρινίζουμε ότι ένα συναίσθημα δεν είναι διαχειρίσιμο σημαίνει πρωτίστως πως το σώμα δεν μπορεί να το διαχειριστεί, που πρακτικά σημαίνει ότι το σώμα βρίσκεται σε αχρείαστη υπερένταση.
Όντες, πλέον, θυμωμένοι αδυνατούμε να χρησιμοποιήσουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη μας, που πρακτικά σημαίνει ότι αισθανόμαστε πως δεχόμαστε επίθεση. Με αυτή την αίσθηση να κυριαρχεί μέσα μας αναγκαστικά θα πρέπει να επιτεθούμε στον φανταστικό εχθρό που βρίσκεται απέναντι μας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει να βρούμε τα πιθανά αδύνατα σημεία του και να τα φέρουμε στην επιφάνεια έτσι ώστε και αυτός να μπει σε κατάσταση θυμού που ελπίζουμε ότι θα μετατραπεί σε κατάσταση πανικού για να μπορέσουμε να τον νικήσουμε. Εύκολα, καταλαβαίνουμε ότι μια τέτοια τακτική είναι αποτελεσματική μόνο όταν γνωρίζουμε καλά τον άνθρωπο με τον οποίο συνδιαλεγόμαστε, που μας οδηγεί στους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε μακρόχρονη ή/και σημαντική σχέση. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, εξ αφορμής ενός μάλλον τυχαίου συμβάντος, τελικά να επιτιθόμαστε στους πραγματικά κοντινούς μας ανθρώπους, οι οποίοι με τη σειρά τους μπαίνουν στον ίδιο κύκλο αφού έχει ενεργοποιηθεί και το δικό τους αδύναμο σημείο.
Προσπαθώντας να απαντήσουμε στο αν υπάρχει δυνατότητα να αποφευχθούν τέτοιου είδους συγκρούσεις, συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι ανέφικτο πρωτίστως γιατί όλοι μας έχουμε αδύναμα σημεία. Με άλλα λόγια το ερώτημα δεν είναι αν θα ενεργοποιηθούν τα σημεία αυτά, αλλά το πότε θα ενεργοποιηθούν. Επιπλέον, από τα ανωτέρω προκύπτει ότι αυτά τα σημεία θα ενεργοποιηθούν ευκολότερα από αυτόν που μας γνωρίζει καλύτερα. Αυτή η ενεργοποίηση προφανώς γίνεται ακούσια και ο λόγος που είναι τόσο αποτελεσματική είναι γιατί αρχικά αισθανόμαστε ασφάλεια. Αυτή η αίσθηση ασφάλειας είναι που μας επιτρέπει να είμαστε χαλαροί και δίνει τη δυνατότητα στα κρυμμένα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια σε ανύποπτο χρόνο.
Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση αυτή, χρειάζεται να απαντήσουμε και στο τι μπορεί να γίνει μετά από μια τέτοια σύγκρουση. Η μια εκδοχή είναι να μπούμε σε καθεστώς γενικευμένης άμυνας και ποτέ ξανά να μην αφήσουμε την ανάδυση δυσάρεστων συναισθημάτων. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως όταν τελειώσει ο τσακωμός αποφασίζουμε να απομακρυνθούμε τυπικά ή/και ουσιαστικά από όλους τους ανθρώπους και να πορευθούμε στη ζωή μας έχοντας μόνο επιφανειακές - τυπικές σχέσεις. Η άλλη εκδοχή είναι να αποστασιοποιηθούμε από το ατυχές γεγονός και τουλάχιστον να αποδεχτούμε ότι εξαιτίας μιας προσωπικής μας αδυναμίας μεταμορφωθήκαμε σε ένα άγριο θηρίο. Επιπλέον, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη σημαντική μας σχέση και με τη βοήθεια της να βρούμε τρόπους διαχείρισης του δύσκολου συναισθήματος, έτσι ώστε την επόμενη φορά η κατάσταση να μη φτάσει στα άκρα. Πρακτικά, αυτό σημαίνει να ζητήσουμε από τον απέναντι να μας κάνει λίγο παραπάνω χώρο, δηλαδή να μας συν-χωρέσει για την επίθεση που του κάναμε και να του ζητήσουμε μέσα σε αυτό το νέο χώρο που δημιούργησε για εμάς να μας συνδράμει στην προσπάθεια μας να βελτιωθούμε. Εξυπακούεται ότι στην εκδοχή αυτή θα πρέπει και εμείς να κάνουμε χώρο μέσα μας για τον απέναντι μας, δηλαδή να τον συν-χωρέσουμε, και να τον συνδράμουμε αντίστοιχα στην προσπάθεια του να βελτιωθεί (it takes two to tango).
Συνοψίζοντας, η σύγκρουση αυτή προκλήθηκε γιατί απέναντι ή σωστότερα δίπλα μας βρέθηκε ένας άνθρωπος σημαντικός για εμάς και εξαιτίας ακριβώς αυτού του γεγονότος μπορεί να είναι μια ευκαιρία προσωπικής βελτίωσης - ολοκλήρωσης. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τις επιταγές της φύσης μας, δηλαδή να είμαστε κοινωνικά όντα.
Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στις σχέσεις ενός ζευγαριού είναι αυτή κατά την οποία μια συνήθης διαφωνία καταλήγει σε έναν άνευ προηγουμένου τσακωμό κατά τη διάρκεια του οποίου ανταλλάσσονται εκατέρωθεν ιδιαίτερα βαριές κατηγορίες - μομφές. Οι βολές αυτές ενδέχεται να έχουν μια πραγματική βάση, αλλά σε κάθε περίπτωση θα γίνει προσπάθεια το κάθε επιχείρημα να μεγεθυνθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό με κάθε κόστος. Αν η σύγκρουση αυτή δε σηματοδοτήσει το τέλος της εν λόγω σχέσης, τότε σίγουρα θα χρειαστεί αρκετός χρόνος ή/και προσπάθεια ώστε το ζευγάρι να επιστρέψει σε μια κανονικότητα. Προφανώς, τέτοιου είδους συγκρούσεις συμβαίνουν όχι μόνο ανάμεσα σε ζευγάρια, αλλά και σε όλες τις άλλες σχέσεις (επαγγελματικές, φιλικές κλπ) με μοναδικό προαπαιτούμενο αυτές να έχουν βάθος χρόνου ή/και να είναι σημαντικές αλλά σε κάθε περίπτωση το συναισθηματικό υπόβαθρο είναι κοινό.