Στα εστιατόρια συχνά ακούμε τους σερβιτόρους να ρωτάνε τους πελάτες "Τι θα θέλατε να φάτε;" και αντίστοιχα ο κάθε πελάτης να απαντάει λέγοντας "Θα ήθελα μια μερίδα ...". Εν προκειμένω, είναι σαφές σε όλους ότι αν ο πελάτης επιθυμεί πχ πατάτες τηγανητές τότε ο σερβιτόρος θα του φέρει πατάτες τηγανητές (χάριν απλότητας θεωρούμε ότι το εστιατόριο έχει πατάτες τηγανητές). Με άλλα λόγια, ο σερβιτόρος έχει πρόθεση να ικανοποιήσει και θα ικανοποιήσει την επιθυμία του πελάτη. Επιπλέον, είναι σαφές ότι η επιθυμία του πελάτη αφορά τη στιγμή που γίνεται η συζήτηση με τον σερβιτόρο και θα υλοποιηθεί (σχεδόν) άμεσα και όχι στο (μακρινό) μέλλον.
Σε ό,τι αφορά στον πελάτη εύκολα καταλαβαίνουμε ότι τη στιγμή της παραγγελίας εκφράζει την πραγματική του επιθυμία, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάποιος που να τον εκβιάζει να παραγγείλει κάτι συγκεκριμένο. Στο επίπεδο της γραμματικής αυτό σημαίνει ότι κανονικά απαντάμε "Θέλω μια μερίδα ...". Επιπλέον, δεδομένου ότι βρίσκεται σε εστιατόριο αυτή η επιθυμία του πρακτικά μετατρέπεται σε προσταγή για τον σερβιτόρο. Στο επίπεδο της γραμματικής αυτό σημαίνει ότι κανονικά απαντάμε λέγοντας "Φέρε μου μια μερίδα ...". Με άλλα λόγια, με βάση τη γραμματική, όταν παραγγέλνουμε σε ένα εστιατόριο χρησιμοποιούμε οριστική ενεστώτα ή προστακτική ενεστώτα και όχι (δυνητική) οριστική παρατατικού. Προφανώς, σε κάθε περίπτωση μπορούμε να διανθίσουμε τον λόγο μας έτσι ώστε να γίνει πιο ευγενικός λέγοντας πχ "Φέρε μου σε παρακαλώ μια μερίδα ..." κλπ.
Το ανωτέρω παράδειγμα δεν αφορά μόνο στις παραγγελίες στα εστιατόρια, αλλά σε μια πληθώρα περιστάσεων που σχετίζονται με επιθυμίες. Στο (δήθεν) συνειδητό επίπεδο χρησιμοποιούμε παρατατικό χρόνο προκειμένου να ακουστούμε πιο ευγενικοί αλλά στην πράξη σπρώχνουμε ασυνείδητα την επιθυμία μας στο παρελθόν. Εννοείται ότι αυτή η απώθηση στο παρελθόν αποσυνδέει ταυτόχρονα και το σώμα μας από το παρόν και τις ανάγκες του. Ενδεικτικά, στο εστιατόριο θα ρωτήσουμε πρώτα τους άλλους τι θα παραγγείλουν έτσι ώστε και εμείς να πάρουμε κάτι αντίστοιχο παρότι γνωρίζουμε ότι οι άλλοι είναι πχ φανατικοί κρεατοφάγοι, ενώ εμείς προτιμάμε περισσότερο τα ζυμαρικά.
Είναι μάλλον σαφές ότι αυτή είναι μια στάση ζωής που έχει βαθιά τις ρίζες της σε πληθώρα παιδικών βιωμάτων μέσω των οποίων εκπαιδευτήκαμε να αγνοούμε σε όλα τα επίπεδα όχι μόνο τις επιθυμίες μας αλλά ενίοτε και θεμελιώδεις ανάγκες μας. Ενδεικτικά, μας έχει ζητηθεί πολλές φορές να καταπιέσουμε την περιέργεια μας, δηλαδή την ανάγκη μας για μάθηση, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς έχουν αποφασίσει ότι θα ασχοληθούν ουσιαστικά μαζί μας μόνο το πρωί της Κυριακής. Το αποτέλεσμα είναι ως παιδιά πχ να ξοδεύουμε τελικά αμέτρητες ώρες μπροστά σε μια τηλεόραση ή ένα tablet προσπαθώντας να βρούμε κάτι άξιο λόγου στον ελεύθερο χρόνο μας.
Ευτυχώς, όμως, η τέχνη έχει, ως συνήθως, μια καλή αντιπρόταση σε αυτή τη στρεβλή κατάσταση. Δεδομένου ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι περίοδος Χριστουγέννων αξίζει να αναφέρουμε το δημοφιλές τραγούδι "Merry Christmas Baby" του Bruce Springsteen. Στο τραγούδι αυτό ο Bruce περιγράφει την επιθυμία του (I just want to say = θέλω μόνο να πω) και την αίσθηση του (I feel real good tonight = νοιώθω πραγματικά καλά σήμερα) με τη γλώσσα της παρούσας στιγμής, δηλαδή χρησιμοποιεί συστηματικά ενεστώτα χρόνο. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής του είναι να στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην αγαπημένη του (Merry Christmas baby = Καλά Χριστούγεννα μωρό μου) και ταυτόχρονα να μπορεί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς αυτή (you surely treat me nice = σίγουρα μου φέρεσαι όμορφα). Μέσα σε αυτό πλαίσιο φυσιολογικά αισθάνεται υπέροχα (I feel like I'm living, just living in paradise = αισθάνομαι σαν να ζω, απλά να ζω στον παράδεισο), οπότε μοιραία επιθυμεί να επαναλάβει τις ευχές του (I just want to say, Merry Christmas baby and a happy new year = θέλω μόνο να πω : "Καλά Χριστούγεννα μωρό μου και ευτυχισμένο το νέο έτος").
Φυσικά, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει τη γλώσσα της παρούσας στιγμής από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα δεν είναι μόνο η χρήση του ενεστώτα. Η γλώσσα της παρούσας στιγμής χρειάζεται να συνοδεύεται και από καθαρή - πλέρια φωνή και για τον λόγο αυτό συνιστώ ανεπιφύλακτα να απολαύσετε τον Bruce στο επίμαχο τραγούδι!
Στα εστιατόρια συχνά ακούμε τους σερβιτόρους να ρωτάνε τους πελάτες "Τι θα θέλατε να φάτε;" και αντίστοιχα ο κάθε πελάτης να απαντάει λέγοντας "Θα ήθελα μια μερίδα ...". Εν προκειμένω, είναι σαφές σε όλους ότι αν ο πελάτης επιθυμεί πχ πατάτες τηγανητές τότε ο σερβιτόρος θα του φέρει πατάτες τηγανητές (χάριν απλότητας θεωρούμε ότι το εστιατόριο έχει πατάτες τηγανητές). Με άλλα λόγια, ο σερβιτόρος έχει πρόθεση να ικανοποιήσει και θα ικανοποιήσει την επιθυμία του πελάτη. Επιπλέον, είναι σαφές ότι η επιθυμία του πελάτη αφορά τη στιγμή που γίνεται η συζήτηση με τον σερβιτόρο και θα υλοποιηθεί (σχεδόν) άμεσα και όχι στο (μακρινό) μέλλον.